Odpieluchowanie dziecka krok po kroku
Jak rodzice mogą pomóc dziecku pozbyć się nawyku korzystania z nocnika? Będzie to jasne z poniższych akapitów...
Odpieluchowanie dziecka jest zawsze procesem wieloetapowym, gdyż najpierw trzeba je przeszkolić od pieluchy do nocnika, a potem od nocnika do toalety, aby było równie dobre jak dorośli. Jak najłatwiej przejść przez ten proces? Jak rodzice mogą pomóc swojemu dziecku? Będzie to jasne z poniższych akapitów.
Proces odpieluchowania dziecka
Co trzeba zrobić, aby nasze dziecko korzystało z nocnika? Przede wszystkim cierpliwość i spokój. Wraz z ociepleniem się pogody, coraz więcej ubrań jest zdejmowanych z małych dzieci, a latem mogą one nawet biegać nago po ogrodzie. To najlepszy czas na naukę od pieluchy do nocnika, a stamtąd do toalety. Okno czasowe pomiędzy 18. a 24. miesiącem życia jest dla nich najodpowiedniejsze do porzucenia pieluszek. Jeśli jednak Twoje dziecko przechodzi w tym okresie kolejny etap rozwojowy, warto spróbować ponownie w okolicach trzeciego roku życia. Oczywiście te liczby to tylko wytyczne, każde dziecko jest inne. Z kolei rodzice małych dzieci doskonale wiedzą, że w krótkim czasie można to rozpoznać po ruchach i mimice dziecka podczas napełniania pieluszki. Trzeba zwracać uwagę na te znaki, a dziecko da ci znać, nagle zaczyna interesować się toaletą i nocnikiem, coraz częściej chodzi tam, aby je studiować, gdy jest w łazience. Jeśli czasami zabierzemy je ze sobą do toalety, zobaczą i będą wiedzieć, co się tam dzieje. Jest to ważne również dlatego, że dzieci zazwyczaj lubią naśladować swoich rodziców, chcą robić to, co widzą, że robią. Odstawiając dziecko od piersi musimy mu zaufać, nie możemy do niczego zmuszać. Nie karz nas ani nie nagradzaj, abyśmy jechali szybciej. Każde małe dziecko ma swój rytm, a rodzice muszą to zaakceptować i z nim współpracować. Zachowajmy spokój i cierpliwość także wtedy, gdy nasze dziecko w ciągu dnia sprząta swój pokój, a w nocy potrzebuje jeszcze pieluszki.
Przejście z pieluszek na nocnik
Obecnie dostępne są pieluchomajtki (powyżej 3. roku życia), w których maluchy czują wilgoć, ale dzięki wodoodpornej warstwie można uniknąć „wypadków”. Radzimy jednak zwracać uwagę na znaki i poczekać, aż maluch „daje znać”. Już od najmłodszych lat możemy go uczyć, że zmieniając pieluchę, informujemy, jaka jest jej zawartość. Później, przed zmianą, zawsze możemy go zapytać, czy w pieluszce nie ma siusiu lub czegoś innego. Dzięki temu po pewnym czasie będziesz wiedział, o co chodzi i o czym warto wcześniej zgłosić. A my musimy wyczuć idealny moment, kiedy możemy zacząć wychowywać dziecko. Jeśli zaczniemy zbyt wcześnie, narazimy malucha na niepotrzebny stres, który może być przyczyną późniejszych problemów. Ważne jest, aby wiedzieć, że do rozpoczęcia odstawiania od piersi niezbędny jest pewien poziom rozwoju fizycznego i emocjonalnego. Ale jakich znaków powinniśmy szukać? To, że dziecko płacze, gdy jego pielucha jest mokra, nie oznacza, że świadomie pragnie suchej pieluszki. Świadczy to tylko o tym, że nie czuje się komfortowo i że powinniśmy mu pomóc. Jeżeli jednak maluch już świadomie wskazuje na pieluchę lub w jakikolwiek sposób wskazuje, gdzie czuje się niekomfortowo, to jest to dobry znak. Następnym krokiem jest sprawdzenie, czy dziecko potrafi mentalnie powiązać pojawienie się bodźca z rezultatem. Na przykład „kupa” jest jednym z pierwszych słów wypowiadanych przez wiele dzieci. Jeśli zauważymy, że świadomie używa już tego słowa, porozmawiajmy z nim, zapytajmy, czy naprawdę musi już iść. Chodźmy z nim, może najpierw skorzystamy z toalety. Nie męcz się próbami komunikacji. Rezultaty możemy osiągnąć jedynie dzięki cierpliwości i życzliwości.
Czas ma kluczowe znaczenie przy odsadzaniu. Dla dziecka jest to ogromna zmiana: miejmy świadomość, że staramy się zmienić nawyk, czyli nawyk
Ale nie przesadzajmy! Nie wszystko musi na tym polegać. Kupmy razem z nim nocnik, pokażmy mu, który mu się podoba. A w domu trzymajmy go obok toalety, aby mógł go codziennie oglądać i odkrywać dzięki swojej naturalnej ciekawości. Kolejność odstawiania od piersi może być zupełnie inna dla każdego dziecka, większość z nich rezygnuje najpierw z wypróżnień w nocy. To pierwszy znak, że maluch przynajmniej częściowo opanował mięśnie zwieraczy.
Metod jest kilka, spróbujmy znaleźć tę najodpowiedniejszą dla nas i naszego dziecka.
Najczęściej małe dzieci przyzwyczajają się do nocnika poprzez trzymanie się regularności. Siadaj na nim o ustalonych porach, zdejmując mu spodnie i pieluchę. W rezultacie te ruchy są również rejestrowane. Prędzej czy później uda Ci się uchwycić odpowiedni moment, kiedy dziecko wykonuje swoją pracę siedząc na stołku. Wtedy będziemy mogli go pochwalić, otrzyma pierwsze pozytywne wzmocnienie, co już za drugim razem będzie stanowić silną zachętę do działania tak jak poprzednio.
Inną dobrą metodą może być obserwowanie ruchów dziecka i jeśli widzisz, że ma zamiar „coś zrobić”, delikatnie prowadź je w stronę nocnika. Tę strategię można oczywiście z powodzeniem zastosować, gdy jest gorąco, a dziecko nie ma na sobie prawie żadnego ubrania lub biega nago po ogrodzie.
Niezależnie od metody, którą zastosujesz, bądź cierpliwy i idź w tempie dziecka.
Z nocnika do toalety, jak dorośli
Po skorzystaniu z nocnika kolejnym trudnym krokiem jest przyzwyczajenie dziecka do tradycyjnej toalety, gdyż jest ona znacznie większa niż zwykle i w przypadku małych dzieci trzeba bardzo uważać, aby trzymać je na desce. Dzięki węższej desce proces ten staje się znacznie łatwiejszy, dziecko może z niej korzystać nawet bez nadzoru rodziców. Ułatw sobie odejście od nocnika i zdobądź to niezwykle praktyczne urządzenie! Zapewnia komfortowe korzystanie z toalety nawet najmniejszym dzieciom. 2 w 1, po prostu złóż go, gdy maluchy tego potrzebują. Nie trzeba go ciągle zakładać i zdejmować, bez problemu poradzą sobie z nim nawet dzieci. Fotelik dla dziecka znajduje się pod osłoną, a dla osoby dorosłej pod nią. Pozostaje stabilnie na swoim miejscu i łatwo utrzymać go w czystości.
W tym temacie nie możemy pominąć znaczenia higieny. Nie można odpowiednio wcześnie rozpocząć edukacji dotyczącej mycia rąk i czystości. Tak jak myjemy ręce po powrocie do domu, tak dziecko musi nauczyć się chodzić do łazienki po zdjęciu butów i płaszcza. To samo musimy zrobić po skorzystaniu z toalety. Po pierwszym siku/kupie do nocnika pokaż dziecku, jak dokładnie umyć ręce mydłem. Podstawy trzeba kłaść już w tak młodym wieku, żeby oszczędzić sobie później wielu irytacji.